Tekst piosenki: Godzina piąta, minut trzydzieści, Kiedy pobudka zagrała, Grupa rezerwy, szła do cywila, Niejedna panna płakała, Grupa rezerwy, szła do cywila, Niejedna panna płakała! Niejednej pannie, żal się zrobiło, I serce z bólu zadrżało, Tydzień temu wspominałem o rocznicy ukazania się płyty muzycznej Zbieram na piwo, dzisiaj nasuwa mi się inna jubileuszowa data – dzień wyjścia do cywila. Dokładnie 29 czerwca 2001 wbili mi w książeczce wojskowej tak zwaną rezerwę. Opuściłem koszary, półroczny okres służby dobiegł końca. Cieszyłem się wtedy jak dziecko. Wspomnienia, doświadczenia i przemyślenia (określenie „przygody” byłoby chyba jednak pewnego rodzaju nadużyciem) spisałem następnie w kilku drobnych opowiadaniach, by ostatecznie skroić z nich jedną zwartą książkę Jak zostałem bażantem. Wymowa powieści nie jest krzepiąca. Zakpiłem sobie z armii, wylałem żale, dałem upust rozczarowaniu, jakiego doświadczyłem. Nie tak wyobrażałem sobie wojsko. Jeszcze przed napisaniem pierwszego zdania stałem się pacyfistą, a przynajmniej tak sobie wówczas tłumaczyłem, toteż moja koszarowa książka nie mogła nie zostać nasycona zabarwieniem typowo antywojennym. Żadnej pochwały wojskowości nikt tam nie znajdzie. Choć tekst pozornie utrzymany w konwencji żartobliwej, wyszedł mi z tego śmiech przez łzy. Dziś inaczej patrzę na problem zbrojeń, konfliktów, militariów… O dziwo – po zniesieniu obowiązku odbywania służby zasadniczej (a w przypadku absolwentów tak zwanego przeszkolenia wojskowego) dość szybko stałem się orędownikiem jego przywrócenia. Młodemu chłopakowi służba jest potrzebna. Może nie każdemu bez wyjątku, zdarzają się przecież młodzieńcy odpowiednio ułożeni, lecz znakomitej większości wielce się przydaje. I mówię to jako nauczyciel z 15-letnim stażem pracy w zawodówkach oraz technikum. Przeraża mnie, jak bardzo – za przeproszeniem – pizdowata jest dzisiejsza młodzież! Inna rzecz, że świat wcale nie jest lepszy, nie jest bezpieczniejszy, nie jest spokojniejszy. Wydarzenia na Ukrainie pokazały, jak niewiele trzeba, aby zburzyć istniejący ład. I to wcale nie dzieje się gdzieś daleko od nas. Nie możemy wyrzekać się siły. Nie warto być naiwnym, łatwowiernym i bezbronnym, bo tylko z silnymi graczami liczą się na politycznej scenie. Chcesz pokoju, gotuj się do wojny. Pacyfistyczne mrzonki niczego tu nie zmienią. Choć piękne, bywają szkodliwe. Ludzkość nie przejmie lennonowskiej wizji z Imagine. Niektórzy młodzi chłopcy wierzą może jeszcze gdzieś tam po kryjomu w pacyfizm, starsi na ogół już z tej filozofii wyrastają. Ja wyrosłem. Godzina piąta, minut trzydzieści, Kiedy pobudka zagrała, Grupa rezerwy szła do cywila, Niejedna panna płakała Grupa rezerwy szła do cywila, Niejedna panna płakała Niejednej pannie, żal się zrobiło I serce z bólu zadrżało, Ze jej kochanek szedł do cywila A jej się dziecko zostało Ze jej kochanek szedł do cywila A jej się .... a tak naprawdę chwilę przed piątą rano, w ostatnią niedzielę, tuż po wschodzie po całej nieprzespanej nocy, w zimny poranek, z bosymi nogami i w "kradzionej" marynarce, zarzuconej na plecach idzie w rosie po kolana łapać poranne mgły...?Chyba tylko ja... :) Znajdź tekst utworu Cuba de Zoo – Dla kraju i wyszukaj Cuba de Zoo. Słuchaj online i odbieraj nowe propozycje, tylko w Last.fm. Five o'clock , thirty minutes , When the wake-up call played , Group reserves went to civilian life , Many a lady crying. x2 Many a Miss , grief is felt I heart trembled with pain , With her ​​lover went to a civilian And her child was . With her ​​lover went to a civilian And her child was At the main station in the city of Wloclawek , All the maidens gathered , With a stone in his hand , with a child in her arms, For reservists waited . With a stone in his hand , with a child in her arms, For reservists waited . But that does not honor on reservist , To the platform of the Miss afford. He boarded the train and slammed the door , So said goodbye with the ladies . He boarded the train and slammed the door , so said goodbye with the ladies . He boarded the train and sat by the window, A train started with a crash . And all the bride 's head darted , They went back home . And all the bride 's head darted , They went back home . The next morning I went to the staff , Ask for the address of a nice , Chief of Staff for this they replied : " With us it was not like that." Chief of Staff for this they replied : " With us it was not like that." They went to the house , broke down the stove , And so, quietly weeping . "Son ah son, father in civilian life , And his address unknown " . "Son ah son, father in civilian life , And his address unknown " .
Хиሕθтገփо ιրив прቁቂիሩЦυ и νеπሣпէվодр
Сн юХр отрιде
Уሬуն ևтавсεΤеሓሩ сызвуηачեξ
Рո ижыբՖሯпсуμ еውቃξа ալачሂср
Godzina piąta, minut trzydzieści, kiedy pobudka zagrała, grupa rezerwy szła do cywila, niejedna panna płakała. x2 Niejednej pannie, żal się zro Warszawa moja miłość Autor tekstuRejmer Henryk Autor muzykiWielanek Stanisław Warszawa moja miłość Gdy nad Warszawą wstaje dzień, I niknie w mgle księżyca sierp.

1. Godzina piąta minut trzydzieści kiedy pobudka zagrała grupa rezerwy szła do cywila niejedna panna płakała 2. Niejednej pannie, żal się zrobiło i serce z bólu zadrżało, że jej kochanek szedł do cywila a jej się dziecko zostało 3. Na dworcu głównym, w miasteczku Gnieźnie wszystkie się panny zebrały z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku na rezerwistów czekały 4. Lecz to nie honor dla rezerwisty by na peronie z panną stać Wsiadł do pociągu, zatrzasnął drzwiami i tak się pożegnał z pannami 5. Wsiadł do pociągu, usiadł przy oknie, a pociąg ruszył z łoskotem A wszystkie panny głowy spuściły poszły do domu z powrotem 6. Poszły do domu, za piecem siadły i tak cichutko płakały synu, ach synu, ojciec w cywilu a jego adres nieznany 7. Nazajutrz rano poszły do sztabu pytać o adres miłego a szef jej na to - jej odpowiada u nas nie było takiego

Plik 08 Przyszedł Czas.mp3 na koncie użytkownika piotr-k3 • folder Dla ucha, nostalgia • Data dodania: 18 cze 2013 Dostaliście już wezwanie na WKU? -- Nie -- -- Tango Alpha Xray Alpha Tango India Oscar November India Sierra Tango Hotel Echo Foxtrot Tango Ja się zdążyłem wypisać z tego interesu. Trzydzieści lat po studiach sobie o mnie przypomnieli, zaliczyłem trzy sezony ćwiczeń rezerwy (dwa w koszarach, raz na poligonie) i stwierdziłem, że się w to nie będę bawił. Poszedłem do naszego firmowego generała, on zadzwonił do WKU i mnie wykreślili. NieAle wot ma codziennie 1000 ochotników. -- Vanitas Vanitatum et Omnia Vanitas @Djbanan Za chwilę się przeprowadzam. Może nie warto podawać nowego adresu do korespondencji? -- Live For The Moment Jeszcze nie. -- @Djbanan poproszę jeszcze raz bo nie dosszło -- Uczulony nie badz leniwym by pappy Armia pisze, że nie ma to nic wspólnego z wojną. Tylko dlaczego biorą mój rocznik? -- @Djbanan A który jesteś? Nie wiem czy się już pakować. @Djbanan u ruskich też pisali, że to ćwiczenia @trium___ RODO Ale podpowiem, że Kraftwerk wtedy zaczynał. -- @Djbanan Musi być niedobrze, skoro prawie-emerytów już wzywają -- @Djbanan skoro emerytów wzywają, wiedz, że coś się dziejePs. W radio dzisiaj słyszałem, że WKU dementuje, aby SMSy z wezwaniami były ich sprawką. No chyba, że PP przyszło... Nie, ale nowe znaki drogowe zauważyłem, takie z namalowanymi czołgami -- Ech... Kiedyś to i nostalgia była o wiele lepsza. @Empiror PPP przyszło i telefonicznie potwierdzone. Jutro będę wiedział ;> -- @Djbanan czy przy stawieniu się w jednostce możesz jeszcze raz wybrać płeć? bo to teraz takie niepewne, żołnierz czy markietanka. A wystarczyło na poborze bąka puścić w momencie przeglądu anusa przez byłby święty spokój @markiz_de_czad a rozwiązali problem z mundurami? Kilka lat temu znajomy chciał pobrać mundur z magazynu to nie mógł bo na WOTy poszło. @krzychum4 - podobno odkopali zapasy, ale paski mają godło Ludowego Wojska Polskiego Ostatnio edytowany: 2022-03-18 00:12:30 -- Pracuj u podstaw. Zaminuj fundamenty systemu. Wszelkie prawa do treści wrzutów zastrzeżone Nie namawiam do łamania prawa. Namawiam do zmiany konstytucji tak, aby pewne czyny stały się legalne. No shitlings, no cry! @Peppone To i konserwy jeszcze pewnie się z tego czasu znajdą. No i nastała jasność. Wojsko sprawdza swoje możliwości i alokuje zasoby. Aktualnie rozdają przydziały. Czyli ci, którzy byli wolno przydzieleni do WKU teraz otrzymują przydziały do danych jednostek. W razie wybuchu wojny, wiedzą gdzie mają się zgłosić. Dodatkowo ruszą ćwiczenia rezerwistów, sądząc po ilości osób zaproszonych mówienie o 200k jest razie To nie ja dostałem wezwanie. Wojsko ma mnie tam gdzie ja mam wojsko. Kaflowy Wam wytłumaczy -- Aby pisać na forum zaloguj się lub zarejestruj Kawałki Mięsne Palma Pikczers HydePark FotoSzopki Filmożercy, Książkoholicy i Muzykanci Moto Forum Jestem nowy i… Kuchnia Pełna Niespodzianek Grajdołek Potworny Głupie Pytania Narzekalnia :> Poezja Luźna Cmok Forum Półmisek Literata Inteligentna Jazda Pytania Do Redakcji English Jokes & Life (en) Nu, pagadi! (ru) L'esprit pointu (fr) Deutsche Welle (de) Sportowa Arena Dostaliście kiedyś tak bardzo wyraźne potwierdzenie własnej ułomn… Egzekutor Państwa Podziemnego. Co bojownictwo na to? Anegdoty Marian kontra Szkot zawodowe agenturalny Godzina piąta minut - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk. Wyniki wyszukiwania: Godzina piąta minut
Godzina piąta minut trzydzieści kiedy pobudka zagrała grupa rezerwy szła do cywila niejedna panna płakała Niejednej pannie, żal się zrobiło i serce z bólu zadrżało, że jej kochanek szedł do cywila a jej się dziecko zostało Na dworcu głównym, w miasteczku Gnieźniewszystkie się panny zebrały z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku na rezerwistów czekały Lecz to nie honor dla rezerwisty by na peronie z panną stać Wsiadł do pociągu, zatrzasnął drzwiami i tak się pożegnał z pannami Wsiadł do pociągu, usiadł przy oknie, a pociąg ruszył z łoskotem I wszystkie panny głowy spuściły poszły do domu z powrotem Nazajutrz rano poszły do sztabupytać o adres miłegoszef sztabu na to im odpowiedział u nas nie było takiego Poszły do domu, za piecem siadły i tak cichutko płakały synu, ach synu, ojciec w cywilu a jego adres nieznany
Od początku stycznia do końca listopada 2021 r. 1339 nastolatków próbowało popełnić samobójstwo.Zdaniem ministra edukacji i nauki Przemysława Czarnka, winna temu jest opozycja.Minister Czarnek pracuje pełną parą i bez przerwy czymś zadziwia. Gdy ma problemy, natychmiast wytyka niekompetencję i złą wolę politycznym adwersarzom. Tak stało się podczas debaty sejmowej na temat Godzina piąta, minut trzydzieści,Kiedy pobudka zagrała,Grupa rezerwy szła do cywila,Niejedna panna płakała x2Niejednej pannie, żal się zrobiłoI serce z bólu zadrżało,Ze jej kochanek szedł do cywilaA jej się dziecko zostałoZe jej kochanek szedł do cywilaA jej się dziecko zostałoNa dworcu głównym, w mieście Włocławku,Wszystkie się panny zebrały,Z kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku,Na rezerwistów czekałyZ kamieniem w ręku, z dzieckiem na ręku,Na rezerwistów czekałyLecz to nie honor na rezerwisty,By na peronie z panną staćWsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami,Tak się pożegnał z pannamiWsiadł do pociągu i trzasnął drzwiami,Tak się pożegnał z pannamiWsiadł do pociągu, usiadł przy oknie,A pociąg ruszył z łoskotemA wszystkie panny głowę spuściły,Poszły do domu z powrotemA wszystkie panny głowę spuściły,Poszły do domu z powrotemNazajutrz rano poszły do sztabu,Pytać o adres miłego,Szef sztabu na to im odpowiedział :"U nas nie było takiego"Szef sztabu na to im odpowiedział :"U nas nie było takiego" Brak tłumaczenia! Godzina piąta, minut trzydzieści 11 m 152. Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć bridge Wiedza 11 m 133. Obrazek zwinięty kliknij aby rozwinąć Podporucznik Marcin Szczawiuk, oficer dyżurny Pierwszej Warszawskiej Brygady Zmechanizowanej im. Bartosza Głowackiego, był tego dnia zdecydowanie najnieszczęśliwszym oficerem Wojska Polskiego. Służba sobotnia, która w jednostce przebiegała zwykle cicho i spokojnie, nagle zmieniła się w koszmar. Telefon generała Weissa nakazujący zarządzenie alarmu bojowego postawił Szczawiuka w niemal tragicznej sytuacji. Uchodzący za oficera zdyscyplinowanego i karnego, Szczawiuk był powszechnie nie lubiany zarówno przez kolegów-oficerów, jak i przez własnych żołnierzy. Zarządzenie alarmu w jednostce było rzeczą niewykonalną, z czego młody służbista zdawał sobie doskonale sprawę. Ściągnięcie kadry dowódczej w sobotę było syzyfową pracą, a mobilizacja żołnierzy służby zasadniczej musiała zakończyć się klęską. Połowa wojaków odchodziła właśnie do rezerwy i od dwóch dni wszystkie zakamarki rozległej jednostki roiły się od pijanych rezerwistów, owiniętych niebiesko-białymi chustami. Brzęk tłuczonych butelek zagłuszały tylko nieludzkie ryki pijanych ze szczęścia "dziadków" oraz śpiewane na okrągło słowa znanego szlagieru "Godzina piąta minut trzydzieści...". Rezerwa panowała niepodzielnie nad jednostką, mając w dupie wszelkie regulaminy i zasady współżycia żołnierskiego. Na korytarzach i w salach skandowano na okrągło: "Głupi uśmiech, pusty łeb, to po prostu zwykły trep!". Oficerowie, nawet ci w miarę lubiani, ukrywali się w swoich prywatnych mieszkaniach, żeby nie wchodzić w drogę byłym podwładnym. Drugą połowę wojska stanowili młodzi poborowi, rozpoznawani po niedopasowanych i nieprzyzwoicie czystych mundurach, w których odbywali pierwsze ćwiczenia tak zwanego szkolenia podstawowego. Póki jednak rezerwiści sprawowali rządy w brygadzie, póty młodzi mieli rozkaz siedzieć w koszarach i nie wyłazić bez wyraźnej potrzeby. Nad tym wszystkim pieczę sprawował właśnie oficer dyżurny, dla bezpieczeństwa zabarykadowany w swojej kanciapie. Szczawiuk wiedział doskonale, że dzwonienie po kompaniach nie da żadnego rezultatu, bowiem przy połowie telefonów nie siedział nikt, a przy drugiej połowie siedzieli zieloni młodzi żołnierze, którzy na hasło "oficer dyżurny" dostawali drgawek i zaczynali się jąkać. Chcąc nie chcąc, musiał udać się tam osobiście i tylko świadomość, że stary jest już w drodze, dodawała mu sił. Szczawiuk podszedł do swojego pomocnika, którym tego dnia był młodszy chorąży Troński, i szarpnął go bezceremonialnie. Chorąży, okutany w bechatkę, stęknął niezadowolony, że ktoś przeszkadza mu spać na służbie. - Czego chcesz? - warknął. Szczawiuk bynajmniej nie pochwalał panującej w jednostce poufałości pomiędzy chorążymi a oficerami i zamierzał zwrócić uwagę Trońskiemu, że mówi do starszego stopniem. Dał sobie jednak spokój wiedząc, że tylko pogłębi w ten sposób przepaść niechęci, oddzielającą go od całej kadry jednostki. Podniesionym głosem oznajmił: - Alarm brygady! Dzwonił Weiss i kazał stawiać wszystko na nogi! Rusz się, bo będziesz chodził młodszym chorążym do emerytury! Nazwisko generała i wzmianka o emeryturze błyskawicznie przywróciły Trońskiemu przytomność umysłu. Spojrzał tylko z niedowierzaniem na Szczawiuka, ale ten jako stary służbista nie miał w zwyczaju żartować na tematy regulaminowe. Jak zresztą i na żadne inne. - Alarm? Brygady? Jesteś pewien? - mamrotał z niedowierzaniem, szukając pasa z pistoletem. - Stary chyba zwariował! I to jeszcze w sobotę! Szczególnie to ostatnie żywo zabolało Trońskiego, który ogłaszanie czegokolwiek w weekend, może prócz ogłoszeń parafialnych, uważał za głęboko nieetyczne i niehumanitarne. - Leć na czternastą kompanię i zarządź alarm łączników po kadrę. - Szczwawiuk znał regulaminy na pamięć. - Ja zarządzę alarm na pododdziałach. Biegiem! Chorąży Troński pospieszył wykonać rozkazy z szybkością rakiety. Zdawał sobie sprawę, że stary Weiss nie zna litości i za mniejsze uchybienia rozsyłał podwładnych po najdalszych garnizonach kresowych. Pędził więc na złamanie karku, ignorując fakt, że mijani dziadkowie nie raczyli nawet podnieść tyłków z zamarzniętych ławeczek na widok pana chorążego. Szczawiuk tymczasem chwycił telefon wewnętrzny i połączył się z pierwszą na liście numerów kompanią zaopatrzenia. Służyli w niej najgrubsi żołnierze w całej jednostce, gdyż uznawali za cel nadrzędny zaopatrywanie w pierwszym rzędzie siebie. Kompania tłuściochów, niekompletna i ospała, przedstawiała mierną wartość bojową, ale Szczawiuk wiedział, że zmobilizowanie jej zabiera zwykle najwięcej czasu. - Podoficer dyżurny kompanii zaopatrzenia starszy szeregowy Pluta - usłyszał Szczawiuk po drugiej stronie kabla. - Tu oficer dyżurny - rzekł podporucznik dobitnie. - Zarządzić alarm kompanii w pełnym oporządzeniu, zrozumiano? - Zrozumiano - usłyszał. Szczawiuk uśmiechnął się do siebie, mile zaskoczony konkretną i regulaminową odpowiedzią. Może ta kompania zaopatrzenia nie jest taka do końca... nie dokończył myśli, bo nagle zadźwięczał ostry dzwonek telefonu. - Melduje się podoficer dyżurny kompanii zaopatrzenia starszy szeregowy Pluta - usłyszał ponownie Szczawiuk. - To znaczy, panie poruczniku, co? Szczawiuk w mgnieniu oka powrócił do swej pierwotnej oceny kompanii zaopatrzenia. - Co co? - wrzasnął. - No bo pan porucznik powiedział, że alarm... - Nie wiecie, co to jest alarm? Jeżeli w ciągu dziesięciu minut wasza kompania nie będzie na placu apelowym, to nakopię wam w wasze tłuste dupsko! - Aha - powiedział Pluta, wcale nie obrażony tym "dupskiem" - znaczy się... wszyscy na dwór. Tak jest. Szczawiuk odłożył słuchawkę i z przerażeniem spojrzał na zegarek. Stary Weiss mieszkał niedaleko jednostki i jego pojawienie się było kwestią minut. Zdesperowany podporucznik, nie mając nic do stracenia, otworzył książkę numerów poszczególnych kompanii. W ciągu następnego kwadransa oficer dyżurny brygady wywrzeszczał do słuchawki całą litanię najbardziej wyszukanych bluzgów, na jakie stać mundurowego. Darł się jak szaleniec, tłumacząc po kolei, kompania po kompani, czym w wojsku jest instytucja alarmu. Groził, zaklinał i wymyślał od najgorszych wszystkim podoficerom dyżurnym, wywołując zdziwienie na kompaniach starszych i przerażenie na młodszych. Wysiłek jednakże opłacił się Szczawiukowi i po chwili ospałe koszary ruszyły się, najpierw powoli, potem coraz szybciej jak tuwimowska lokomotywa. Szare gmaszyska bloków koszarowych poczęły wypluwać z siebie zielonych ludzi, którzy nie wiedząc, co się dzieje, tworzyli na placu apelowym luźne kłębowiska. Wrzaski równie zdezorientowanych oficerów, próbujących znaleźć swoich ludzi, zlewały się z nawoływaniami żołnierskiej młodzieży i przekleństwami dziadków, nienawykłych już do takich imprez jak alarm. Po chwili u wylotu prowadzącej do koszar ulicy pojawiła się - budząca zawsze popłoch i przerażenie - generalska biała astra. Sunęła dostojnie, zlewając się ze śniegiem, prawie niewidoczna. Szczawiuk wybiegł przed uniesiony już szlaban i zastygł w pozycji zasadniczej. Samochód dotoczył się majestatycznie do bramy, drzwi otwarły się i oczom wszystkich ukazała się zwalista sylwetka generała brygady Rajmunda Weissa, dowódcy Pierwszej Warszawskiej Brygady Zmechanizowanej. - Panie generale, oficer dyżurny pierwszej brygady podporucznik Szczawiuk melduje pierwszą brygadę... - Co tu się, do kurwy nędzy, dzieje? - słodko, niemal szeptem zapytał Weiss, patrząc na wolną elekcję na placu apelowym. - Melduję, że zgodnie z poleceniem pana generała zarządziłem alarm... - Alarm!? - ryknął Weiss. - Widywałem już lepiej zorganizowane zamieszki! Szczawiuk nie odpowiedział, tylko wyprężył się jeszcze bardziej i przybrał minę pełną najwyższego oddania. Generał, który zamierzał wyciągnąć konsekwencje, pomyślał tylko, że jego ukochany pekińczyk Aramis czasem też spogląda na niego takim wzrokiem. - Czy pan wie, co się stało, poruczniku? - W jednostce? - Nie, w kraju! - wrzasnął generał i nie uzyskawszy odpowiedzi, ogłosił: - Zamach stanu! Obcy najazd! A może i wojna! Szczawiuk, w którego uregulowanym żołnierskim życiu nie było miejsca na coś tak sprzecznego z regulaminem jak "zamach stanu", ograniczył się do kretyńskiej miny i spojrzenia pekińczyka. W tym samym momencie nadbiegł chorąży Troński, wiodąc za sobą względnie regulaminowy dwuszereg. - Panie generale, młodszy chorąży Troński mel... - A to co - zdziwił się generał - wycieczka? - Melduję, panie generale, że zarządziłem alarm łączników po kadrę - nie bez dumy oznajmił Szczawiuk. - No... chociaż tym razem pomyśleliście. - Weiss po raz pierwszy skinął głową z uznaniem. - Łącznicy, ruszać! A pan spróbuje obdzwonić oficerów w domach nakazując im natychmiastowe stawiennictwo. Jasne?! - Tak jest! - Szczawiuk stuknął obcasami, co z uwagi na śnieg dało marny efekt. Troński zasalutował niezgrabnie grubą polową rękawicą, po czym odwrócił się i zarządził: - Za mną biegiem... marsz! Instytucja "łączników po kadrę" stanowiła w Wojsku Polskim przykład niezwykłych wyżyn intelektualnych, na jakie wspiąć mógł się umysł okryty czapką-rogatywką. Z grubsza chodziło o to, że w razie alarmu wyznaczeni i przeszkoleni żołnierze, wyposażeni w spisy z nazwiskami i adresami prywatnych mieszkań kadry oficerskiej, obskoczyć mieli przydzielone sobie lokale nakazując alarm. Ta logiczna i sensowna z punktu widzenia cywila akcja zyskiwała jednak w wojsku nieco inny wymiar, mający dla odmiany niewiele wspólnego z logiką. Pomijając już fakt, że w dobie telefonii komórkowej i łączności satelitarnej operacja taka zalatywała nieświeżością, mogła się udać tylko wówczas, gdyby żołnierze zostali przeszkoleni i dysponowali aktualnymi spisami. Ponieważ nie spełniono ani jednego, ani drugiego warunku, spokojny Sulejówek w ciągu następnej godziny zmienił się w piekło. Z początku w miasteczku rozlegało się jedynie silniejsze niż zazwyczaj szczekanie psów. Później pojawiły się grupki przerażonych cywili, a w końcu całe miasteczko zamieniło się w jeden wielki cyrk. Cywile bowiem, dysponujący telewizorami, wiedzieli już od rozgorączkowanych dziennikarzy, że wybuchła co najmniej III wojna światowa, a Rosjan widziano w okolicach Siedlec. Biegających tam i z powrotem żołnierzy Weissa brano za forpocztę armii rosyjskiej, więc wrzaski, krzyki i lamenty przybierały na sile z minuty na minutę, a zapadający zmrok potęgował nastrój grozy. Nieszczęśni łącznicy po kadrę, wyznaczeni wszyscy co do jednego z młodych i niedoświadczonych żołnierzy, biegali szukając ulic i numerów domów, co w zaśnieżonym miasteczku nie było sprawą prostą. Część przerażonych mieszkańców nie otwierała im w ogóle drzwi, inni robili to jedynie po to, by spuścić na nich psy lub obrzucić ich kamieniami. W samej jednostce po godzinie zapanował względny porządek - Weiss bądź co bądź potrafił okiełznać żołnierską tłuszczę i sformować w miarę pełne kompanie. Najgorzej poszło naturalnie z kompanią zaopatrzenia i jej podoficerem dyżurnym, starszym szeregowym Plutą, stanowiącym współczesne wcielenie Rocha Kowalskiego. Zaopatrzeniowcy, którzy brzydzili się bronią palną, a hełmy widzieli jedynie w serialu "Czterej pancerni", stali ze swym podoficerem przygnębieni i zdruzgotani. Ich spokojny, poukładany i usystematyzowany świat, pełen kwitów, faktur i ksiąg rachunkowych, nagle runął. Nad tym wszystkim górował Weiss, ubrany w tej historycznej chwili w mundur wyjściowy, z narzuconym jedynie na ramiona sukiennym płaszczem. Weiss małpował w tym względzie Napoleona, który zwykł był przyodziewać się w ten sposób, co dowódca jednostki zaobserwował na wiszącej w jego gabinecie marnej replice Kossaka. Jednakże w przeciwieństwie do szarego cesarskiego redingote gris szynel Weissa był zielony, co symbolizowało równie zielone doświadczenie bojowe dowódcy Pierwszej Brygady. Pomijany w awansach, wyśmiewany przez kolegów, odsuwany od wszelkich misji zagranicznych z powodu tragikomicznej angielszczyzny, poniewierany i niedoceniany, czuł, że oto nastała jego godzina. Telefon pułkownika Langera tchnął w Weissa nowego ducha. I tym duchem altruista Weiss zamierzał się z wojskiem podzielić. Naprzeciw sulejowskiego Napoleona stała jego cesarska gwardia. Oczami wyobraźni Weiss zamiast niechlujnych szwejów widział wąsatych wiarusów w niedźwiedzich czapach, prężących się przed nim i gotowych w każdej chwili krzyknąć Vive l’empereur! "Gwardia", owszem, wydawała z siebie pomruki, ale zamiast wiwatów dało się słyszeć tylko narzekania na zimno i rzeczowniki powszechnie uznawane za obelżywe. Weiss otrząsnął się więc z imperialnego blichtru i zakładając ręce za siebie, huknął: - Żołnierze! Dziś w godzinach południowych zaszły w naszym kraju rzeczy niezwykłej wagi. Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią... - tu urwał, bo zorientował się, że jego przemówienie staje się podobne do innej słynnej prelekcji, puszczonej niegdyś zamiast teleranka. - Grupa krwawych terrorystów ośmieliła się podnieść swoją zbrodniczą rękę na świątynię polskiej demokracji i wolności! Naszym dziejowym zadaniem, zesłanym nam dziś przez Opatrzność, jest ratowanie zagrożonego bytu najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Pomni roty przysięgi, którąśmy wszyscy w obliczu Boga i historii składali, zapytuję was: czy jesteście gotowi poświęcić własne życie dla dobra tej ziemi, która was zrodziła i wychowywała? Zapytuję: czy jesteście gotowi? Szweje stali nieruchomo, przytupując chwilami dla rozgrzewki. Pierwsze rzędy wojska, które generalską prelekcję słyszały, zastanawiały się gremialnie, czy stary Weiss znów przeholował z wódką, czy po prostu ostatecznie stracił rozum. Rzędy tylne natomiast, nieświadome słów przełożonego, gwarzyły z cicha, opowiadając dowcipy, a nawet podśpiewując znany szlagier o żołnierzu, który chciał tylko pożartować z Marynią, a skończył po uszy w alimentach. Weiss umilkł, żeby sprawdzić, jakie wrażenie jego mowa uczyniła na podkomendnych. Stał tak jeszcze przez chwilkę, po czym nabrał w płuca zimnego powietrza i zamierzał kontynuować. Nie było mu to jednak dane za sprawą anonimowego głosu z piątej kompanii, który przejmująco rzewnie i wyjątkowo głośno westchnął: - Rajmund! Zimno jest, do chuja! Stłumiony śmiech ogarnął całą brygadę, nie wyłączając stojących z przodu młodszych oficerów. Starsi też szczerzyli się szeroko, maskując nieudolnie uśmiechy poważnymi minami. Weiss zmienił kolor facjaty na purpurowy, mierząc groźnym wzrokiem piątą kompanię i jej dowódcę, majora Jamrożego, którego twarz jako jedyna na placu apelowym przybrała kolor trupioblady. - Brygada baczność! - wrzasnął generał, rezygnując z dalszej części przemowy. - Wszyscy na stanowiska! Dowódcy batalionów do mnie! Szweje błyskawicznie ruszyli z miejsc pędząc ku ciepłym koszarom, dowódcy batalionów zaś niechętnie podbiegli do Weissa. - Panowie! - rzekł generał. - Proszę meldować o stanach swoich pododdziałów. Ponieważ żaden z oficerów nie zgłosił się pierwszy, Weiss wskazał ręką na chudego rudzielca. - Pułkowniku Roszler, pański batalion. Roszler uśmiechnął się z zakłopotaniem, jak Tomek Sawyer przyłapany na kradzieży racuchów. - No więc… panie generale... jeśli chodzi o mój batalion... to przejąłem go dopiero przed trzema miesiącami i... - I nie ma pan zielonego pojęcia o jego liczebności i sprzęcie - dokończył Weiss słodko, co dla bardziej zorientowanych stanowiło zapowiedź burzy. - Tak jest! - Roszler odetchnął z ulgą ucieszony, że generał tak klarownie wyjaśnił jego sytuację. - Brawo - ton generała wygasił resztki uśmiechu na twarzy rudzielca - coraz bardziej mi się to podoba. Pan, pułkowniku Kurzepa. - Stan będzie jakieś dziewięćdziesięciu ludzi, czołgów T-72 jakieś szesnaście do dwudziestu - liczył w myślach szpakowaty oficer z długim nochalem - z czego dwie trzecie niesprawne. Jeśli chodzi... - Dość - przerwał mu głucho Weiss. W pierwszej chwili miał ochotę zadusić tych darmozjadów, ale zdawał sobie sprawę, że to on jest dowódcą i odpowiada za ten burdel. Drążenie tego tematu było w sumie równie niewygodne dla niego jak i dla nich. - Wystarczy - mruknął zrezygnowany. - Większość panów wie, co się stało. Nie możemy stać z założonymi rękami. Zarządzą panowie alarm. Uruchamiać, co się da… wozy bojowe, czołgi, transportery. Żołnierzy wraz z bronią i amunicją na stary. Tworzymy kolumnę i ruszamy. - Ruszamy? - zdziwił się podpułkownik Grucha, szef uzbrojenia brygady. - Ale dokąd, panie generale? Weiss popatrzył na niego zmrużywszy oczy i rzekł dumnie: - Odzyskać honor. zaperzył się nagle i rzekł: - Pan, panie nadinspektorze Kopacz, nie jest moim przełożonym. Langer oderwał wzrok od papierów, głęboko zdumiony nagłym przypływem odwagi Wawrzyniaka. Zapowiadało się na ciekawą dyskusję policyjnego Dawida z Goliatem. - Ja jestem zastępcą komendanta głównego policji - piskliwym głosikiem oznajmił kurdupel. - Ale do spraw logistycznych - odparł grubas - a ja jako komendant stołeczny podlegam bezpośrednio komendantowi głównemu. - Nieprawda! - Kopacz usiłował krzyczeć, ale jego głos skrzypiał tylko jak kreda o tablicę. - Pan zdaje się nie zna rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dziewięćdziesiątego dziewiątego roku o hierarchii oficerów policji! - To rozporządzenie dotyczy dodatków służbowych i dodatków na umundurowanie galowe. - Ale wyznacza hierarchię ważności! - Ale nie w sprawach służbowych! - Właśnie że tak! - Właśnie że nie! - Dość! Okrzyk Langera skutecznie przerwał ten kompetencyjny spór. Grubas i mikrus obejrzeli się na pułkownika, który oparłszy się obiema rękami o stół, mierzył wzrokiem obu gliniarzy. - Jeśli panowie zamierzacie kontynuować tę dyskusję - mówił dobitnie i wolno - to zapraszam na zewnątrz. - Ale musimy ustalić... - zaczął Kopacz. - Musimy działać! - oświadczył Langer. - A pan... pan ma tu również do spełnienia niezwykle odpowiedzialne zadanie! Kopacz instynktownie spiął pośladki, a na jego twarzy rozlał się łaskawy uśmiech. Życzliwiej już spojrzał na wojskowego przybłędę, który choć podlegał pod MON, najwyraźniej poznał się na wyjątkowości zastępcy komendanta głównego. - Co pan zatem proponuje? - zapytał tonem, jakim cesarz zwracał się do wieśniaka. - Po pierwsze proszę natychmiast ściągnąć brygadę antyterrorystyczną - Langer z zadowoleniem stwierdził, że jego teoretyczne plany wreszcie zaczynają się spełniać - oraz wezwać tu doświadczonego negocjatora. Kopacz umilkł momentalnie i próbował przybrać inteligentny wyraz twarzy, zastanawiając się jednocześnie, skąd temu wojskowemu mądrali wytrzaśnie brygadę antyterrorystyczną. Ponieważ nic ciekawego nie przyszło mu do głowy, odparł wypróbowanym tonem: - Za te sprawy odpowiada nadinspektor Wawrzyniak. To jemu podlega stołeczny oddział antyterrorystyczny. - Owszem, mam u siebie oddział AT - bronił się Wawrzyniak, wkurzony uprawianą przez Kopacza spychologią - ale Komenda Główna dysponuje bardziej profesjonalną jednostką niż moja. - Pozwoli pan, panie kolego, przypomnieć sobie - warczał Kopacz - że bardziej właściwa na terenie Warszawy jest pańska jednostka. A poza tym ja jestem zastępcą Komendanta Głównego do spraw logistycznych i nie mam prawa wydawać rozkazów jednostce antyterrorystycznej. - Nie, to pan pozwoli zauważyć, panie kolego, że oprócz jednostki Biura Operacji Specjalnych podlega jeszcze panu Centralne Biuro Dochodzeniowe, które również dysponuje kompanią AT. Jednym słowem ma pan całą armię antyterrorystów, a chce pan wykorzystać moje szczupłe siły! - Centralne Biuro Dochodzeniowe zajmuje się zwalczaniem przestępczości zorganizowanej, narkotykami i praniem brudnych pieniędzy - piskliwie wołał Kopacz - a my tu mamy do czynienia z atakiem terrorystów. I to na pańskim terenie! Musi pan działać, do cholery! - Czy pan zna rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dziewięćdziesiątego pierwszego roku w sprawie szczególnego użycia oddziałów Policji Państwowej!? - Grubas z minuty na minutę nabierał pewności siebie. - Tam jest wyraźnie określone, kto podejmuje decyzję w takich sprawach! A ja nie mogę działać bez porozumienia z komendantem wojewódzkim policji! Jest noc, tuż przed wschodem słońca, a to nie jest zwykła wyprawa wspinaczkowa. Mamy wejść się na wielki maszt radiowy. Teoretycznie ma być prościej, bo Kiedy pobudka zagrała -- Wszelkie prawa zastrzeżone. Czytanie niniejszego tekstu bez pisemnej zgody surowo wzbronione. Kiedy czy o ktorej?? Bo jak kiedy to pyt nie jest glupie -- oh yeah!!! they will come for me Jak z nocnej wróciła wycieczki. -- here or there... Jak wróciła, to nie wiem, może pieszo? Kiedy wróciła? To pytanie z serii: Komu bije dzwon? -- Skiosku&Pokiosku Kolega się zapisał do WOT? -- -- sig To pytanie z serii: "Skąd Litwini wracają?" -- Wykop se coś - ac2ehvT.
  • yazw7n0033.pages.dev/2
  • yazw7n0033.pages.dev/1

    • godzina piąta minut trzydzieści tekst